εργαστηριο σκιων κουζαρος

  « Σαν όνειρο μου φαίνεται, μα μου’ ρχεται ζαλάδα, Το βλέπω εις τον ύπνο μου πως βράζω φασουλάδα! Ω χαίρε, βράσε γρήγορα, βράσε να σε ρουφήξω, Πρωτύτερα ένα λεπτό, να μη λιγοθυμήσω ………» Στην παγκόσμια ποιητική ανθολογία δεν υπάρχει, πιστεύουμε, προηγούμενο που η βασανιστική πείνα να απετέλεσε πηγή ποιητικής έμπνευσης και η φασουλάδα και το ψωμί να αναδείχθηκαν σε αντικείμενα υπερτάτου πόθου. Κι’ όμως ο Έλληνας Καραγκιόζης κατέστησε την ασίγαστη λόρδα του, την άκρα εξαθλίωση και την κακομοιριά του επίκεντρο ανεξάντλητης ποιητικής δημιουργίας. Μήπως μέσα στο διάβα του ιστορικού του βίου ο Ελληνικός Λαός πάντα δεν ήταν στερημένος, υποσιτισμένος και πεινασμένος, δυστυχώς ακόμη και μέχρι τις μέρες μας; Όσο, λοιπόν, περισσότερο πεινούσε και εστερείτο και των στοιχειοδεστέρων ο Καραγκιόζης, τόσο   το διασκέδαζε τραγουδώντας τη λαχτάρα του να φάει, να πιεί, να γλυκαθεί, να χορτάσει, στολίζοντας τις παραστάσεις του με χαριτωμένα ποιηματάκια, ευθύς απ’ τον πρ...

« Άιντε   στου Μανώλη την Ταβέρνα ρίξανε μια κουμπουριά ……. στουβρρρρ ….. άιντε και τρυπήσαν τα βαρέλια και χυθήκαν τα κρασιά. Νταμουτζουρούμ …… Μπρούμ ……. Μπρούμ! ». Και έπεφτε η καρπαζιά στο κεφάλι του Χατζατζάρη απ’ τον μεθυσμένο Καραγκιόζη, καθώς ξεκινούσε η παράσταση.  Κουμπουριές, φίλοι και φίλες, έπεφταν όχι μόνο στην Καραγκιόζικη ταβέρνα μα και κατά την διάρκεια μιας παράστασης. Κι’ άλλες ακούγονταν μέσα απ’ τον μπερντέ ριγμένες απ’ τον Καραγκιοζοπαίκτη ή τον Κουκλοπαίκτη και τους βοηθούς τους έχοντας πρακτική αξία, καθώς ο βρόντος της κουμπούρας σηματοδοτούσε την έναρξη των παραστάσεων. Τον Σεπτέμβρη του 1902 ο Χρήστος Κονιτσιώτης – κορυφαίος ανδρεικελλοπαίκτης που ξεκίνησε από Καραγκιοζοπαίκτης και πέθανε το 1928-29- « Εξακολουθεί τας παραστάσεις του εις το Αθήναιον. Ανάβει και κάθε βράδυ το τόξον του αεριόφωτος προ του θεάτρου. Εις τας 10 πέφτει η πρώτη κουμπούρα ……… εις τας 11 η δευτέρα , εις τας 12 η τρίτη …..   οι περίοικοι το βράδυ ...